Μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 17 Νοέμβρη 1973

Πολλές φορές οι καταστάσεις που πρέπει κανείς να περιγράψει είναι τόσο δύσκολες και φορτισμένες, που δεν βρίσκει ούτε τον τρόπο μα ούτε τις κατάλληλες λέξεις. Πάντοτε εκείνοι που τα καταφέρναν καλύτερα στα δύσκολα ήταν οι ποιητές, γι’ αυτό και εμείς σκεφτήκαμε να ολοκληρώσουμε τούτο το μικρό αφιέρωμα με τον ποιητικό λόγο του Τάσου Λειβαδίτη. Θα τον αφήσουμε να μας περιγράψει τη ζοφερή ατμόσφαιρα των ημερών, το φόβο στους δρόμους μα και στα σπίτια και στις καρδιές των ανθρώπων, να αναζητήσει όλους εκείνους που καθημερινά συλλαμβάνονταν και εξαφανίζονταν απ΄ τις γειτονιές. Θα τον ακολουθήσουμε στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στους θαλάμους και τα αντίσκοινα των κρατουμένων, θα μετρήσουμε μαζί του τις καραβάνες που έμεναν πίσω και μεγαλώναν τον σωρό, κάθε φορά που εκτελούνταν ο κάτοχός τους.
 Όμως δεν θα μας αφήσει να απελπιστούμε, γιατί ως ποιητής γνωρίζει το αντίδοτο στο δηλητήριο όλων των φασισμών: την αγάπη και τη μνήμη. «Θυμάμαι» σημαίνει πως δεν ξανακάνω το ίδιο λάθος και «αγαπώ» σημαίνει πως μπορώ ακόμα και πληγωμένος να προχωρώ νικητής στο μέλλον, γιατί δεν είμαι μόνος. Στο ήρεμο ψωμί, στα δίκαια χέρια και την αιώνια ελπίδα, θα βρίσκουμε πάντα τα πρόσωπα εκείνα που χάθηκαν και ίσως λησμονήθηκαν με τον καιρό, μα δεν χάθηκαν όμως τα δώρα που μας χάρισε ο αγώνας τους.
«Αυτό το αστέρι ανήκει σ’ όλους μας» και αποσπάσματά του θα ακούσουμε να απαγγέλουν μαθητές και μαθήτριες της πρώτης και δευτέρας τάξεως του λυκείου.