Η Βαγγελιώ και ο Θεοδόσης
37 χρόνια αχώριστοι συνεργάτες στην υπηρεσία, τη
φροντίδα και τη διακονία μαθητών, καθηγητών και κτιριακών εγκαταστάσεων.
Κάθε μέρα πριν ξημερώσει, ο Θεοδόσης ανοίγει το σχολείο, η
Βαγγελιώ είναι ήδη απ’έξω και περιμένει να μπει μέσα, για να καθαρίσει ό,τι δεν
πρόλαβε το προηγούμενο μεσημέρι, από τις αίθουσες, τους διαδρόμους, τα γραφεία,
τις τουαλέτες μαθητών και καθηγητών. Ο Θεοδόσης φροντίζει να ελέγξει αν όλα
είναι στη θέση τους και λειτουργούν κανονικά και με ασφάλεια, τις
ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, τα φωτοτυπικά, τα τηλέφωνα, τον καυστήρα, το
νερό, να ζεστάνει το κτίριο όταν έρχεται ο χειμώνας.
Πριν ακόμα αρχίσουν να καταφθάνουν οι πρώτοι μαθητές, όλα
είναι έτοιμα. Το σχολείο είναι καθαρό και ζεστό, οι αίθουσες και τα γραφεία
ανοιχτά.
Κάθονται στα παγκάκια εκεί κάτω από τις ελιές, εκεί όπου οι
περισσότεροι από μας τους γνωρίσαμε όταν πρωτοήρθαμε στο σχολείο, θα καπνίσουν
ένα τσιγάρο, θα πουν τα νέα του περασμένου απογεύματος, ενίοτε θα «στολίσει» ο
ένας τον άλλο και μ’ ένα κοσμητικό επίθετο – έτσι συνηθίζεται στις αγαπητικές
σχέσεις των συνεργατών!
Τα παιδιά αρχίζουν να έρχονται, ο Θεοδόσης προσέχει την
κανονική αποβίβασή τους από τα λεωφορεία, πολλές φορές φωνάζει και μαλώνει αν δεν προσέχουν το
δρόμο, η Βαγγελιώ τρέχει πίσω τους αν δεν φορούν τις ζακέτες τους ή τις ξεχνάνε
στο σχολείο. Εξάλλου γνωρίζουν τα περισσότερα παιδιά, από τότε που ξεκίνησαν το
δημοτικό μέχρι και που τελειώνουν το λύκειο…
Έτσι ήταν - επί 37 χρόνια- τα πρωινά του Θεοδόση και της Βαγγελιώς, «των πυλώνων
που κρατούσαν την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου μας», όπως σοφά είχε πει
ο αδελφικός φίλος Κυριτσάκης. Και όπως μαζί ερχόταν κάθε πρωί, έτσι μαζί έφυγαν
και από τούτη τη ζωή… Μέσα σε μία εβδομάδα, πρώτη η Βαγγελιώ, όπως ερχόταν πριν
ξημερώσει για να καθαρίσει, και μετά ο Θεοδόσης, ήσυχα και αθόρυβα έφυγαν και
οι δύο απ’ τη ζωή.
Νομίζει κανείς ότι αν πάει αύριο το πρωί στο προαύλιο του
σχολείου των Βουκολιών, θα συναντήσει την Βαγγελιώ με τη σκούπα στο χέρι και τα
στρατιωτικά της παντελόνια, πάντα να συγυρίζει κάτι και το Θεοδόση να είναι
εκεί, έτοιμος να δώσει λύση σε ό,τι κι αν χρειαστούν μαθητές και καθηγητές,
παρών πάντα στο κάλεσμα «Θεοδόσηηηηηη…!»
Από τη δεκαετία του 1980, όταν στο σχολείο φοιτούσαν
εκατοντάδες μαθητές κάθε χρόνο, μέχρι και χθες που χάσαμε τους πολύτιμους
συνεργάτες και φίλους, χιλιάδες μαθητές, εκατοντάδες καθηγητές και δεκάδες
διευθυντές πέρασαν από τούτο το σχολείο. Όλοι θα είχαν να πουν μία καλή
κουβέντα και για τους δύο!
Συνήθως ο Θεοδόσης και η Βαγγελιώ ήταν εκεί και
αποχαιρετούσαν τους μαθητές, τους καθηγητές και τους διευθυντές κάθε που
τέλειωνε η σχολική χρονιά! Εμείς είμαστε δυστυχώς, αυτοί που πρέπει να τους
αποχαιρετήσουμε, να τους ευχαριστήσουμε για ό,τι μας
πρόσφεραν, για όσα μας δίδαξαν, για όσο μας στάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Ευαγγελία Μαρινάκη και Θεοδόση Παπουτσάκη,
αγαπημένοι φίλοι, συνεργάτες και αδέρφια μας, σας ευχόμαστε «καλόν
παράδεισο» και «καλές αντάμωσες», στο αιώνιο σχολείου του Ουρανού!
Η σχολική κοινότητα του Γυμνασίου και Λυκείου Βουκολιών.
